کد مطلب:47671 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:13

گنجینه پرسمان » قرآن

لطفاً عوالم شش گانة خلقت آدمي را توضيح دهيد (با توجه به قرآن و روايات و همراه با ذكر منابع).

خداي متعال در آيات 12 الي 14 سورة مؤمنون، به مراحل گوناگون خلقت انسان توجه داده است: ولَقَد خَلَقنَا الاِنسـَنَ مِن سُلـَـلَةٍ مِن طين # ثُمَّ جَعَلنـَهُ نُطفَةً في قَرارٍ مَكين # ثُمَّ خَلَقنَا النُّطفَةَ عَلَقَةً فَخَلَقنَا العَلَقَةَ مُضغَةً فَخَلَقنَا المُضغَةَ عِظـَمـًا فَكَسَونَا العِظـَمَ لَحمـًا ثُمَّ اَنشَأنـَهُ خَلقـًا ءاخَرَ فَتَبارَكَ اللّهُ اَحسَنُ الخـَـلِقين; (مؤمنون/23،12 - 14) ما انسان را از عصارهاي از گل آفريديم # سپس آن را نطفهاي در قرارگاه مطمئن ]رحم[ قرار داديم # سپس نطفه را به صورت علقه ]خون بسته[ و علقه را به صورت مضغه ]چيزي شبيه گوشت جويده[ و مضغه را به صورت استخوانهايي در آورديم; و سپس بر استخوانها گوشت پوشانيديم از آن پس آن را آفرينش تازهاي ايجاد كرديم، بزرگ است خدايي كه بهترين خلق كنندگان است.

با توجه به اين آيات، مراحل خلقت انسان عبارت است از:

1. خلقت انسان از عصارهاي از گل; خداي متعال مادة نخستين را در اين آيه عصارهاي از گل و در آيات ديگر خاك (حج، 5; آلعمران، 59; كهف ،37; روم، 20; فاطر، 11; غافر، 67) و گِل (سجده، 7; انعام، 2; اعراف، 12; ص، 71 و 76; اسرأ، 61) و گل چسبنده (صافات، 11) و گل بد بو و تيره رنگ (حجر، 26) و گل خشكيده (رحمن، 12) ذكر كرده است. اين حالات ششگانه در مرحله نخستين خلقت انسان رخ ميدهند.

2. تبديل خمير ماية اوليه به نطفه;

3. تبديل نطفه به علقه;

4. تبديل علقه به مضغه;

5. تبديل مضغه به مجموعهاي استخوان و پر شدن آنها از گوشت.

6. مرحلة پاياني و آفرينشي تازه (نفخ و دميده شدن روح).

نكتة شايان توجه در اين مراحل، تعبير به خلق در پنج مرحلة اول و انشأ در مرحلة پاياني است.

انشأ همان گونه كه لغويان ميگويند به معناي ايجاد كردن چيزي توأم با تربيت آن است. اين تعبير نشان ميدهد كه مرحلة اخير با مراحل قبل كاملاًمتفاوت است. مرحلهاي است مهم كه قرآن از آن سر بسته ياد ميكند و ميفرمايد: سپس ما به آن آفرينش تازهاي داديم. و بيدرنگ پس از آن ميفرمايد: فَتَبارَكَ اللّهُ اَحسَنُ الخـَـلِقين اين مرحله با اهميت، زماني است كه جنين حيات انساني و حس و حركت مييابد و به جنبش در ميآيد كه در روايات به نفخ روح (دميدن روح در كالبد) ياد شده است.(ر.ك: تفسير نمونه، آيت اللّه مكارم شيرازي و ديگران، ج 14، ص 211 - 212، دارالكتب الاسلامية.)انسان به جهت همين روح و روان است كه برگزيدة خلقت و موجود برتر ميباشد و از بركت آن بر دو كار قادر است.